රටක් වශයෙන් ද, ජාතියක් වශයෙන් ද ශ්‍රී ලාංකීය ජනතාවට බක් මාසය යනු භාග්‍යවන්ත මාසය යි. එනම් සිංහල දෙමළ සියල්ලන්ට භාග්‍යය උදා කර දෙන මාසය යි. එහෙත් මීට සිවුසාළිස් වසරකට පෙර එලඹි ඒ භාග්‍යවත් මාසය අප රටට සහ රටේ තරුණ පරපුරට ගෙන ආවේ අභාග්‍යය ම ය; අවාසනාව ම ය; මරණය ම ය; ම්ලේච්ඡ මරණය ම ය. එදා කොවුලන්ගේ නාදය වෙනුවට දසතින් නාද දුන්නේ: මෙහෙයුම් හඬ ය; වෙඩි හඬ ය; මර ළතෝනිය ය.

අන්තර් විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍ය බල මණ්ඩලයේ පෙළපාලියට පොලීසිය එල්ල කළ ප්‍රහාරය හේතුවෙන්, වත්මන් පාලනයත් මහින්ද රාජපක්ෂගේ පාලනයත් එක හා සමාන බව කියවෙයි. සමහර තැනක කියැවෙන්නේ මේ ආණ්ඩුව වඩා නරක බවය.

රටක් ශක්තිමත් කර ගන්නා ආකාර දෙකකි. එකක් වන්නේ, රාජ්‍ය යන්ත්‍රය ප්‍රහාරක අවියක් වශයෙන් ජවසම්පන්න කර ගැනීමයි. ඒ සඳහා ත්‍රිවිධ හමුදා සහ පොලීසිය ඇතුළු ආරක්ෂක අංශ සවිබල ගැන්වීමක් සමග ඒ සේවාවන් සාපේක්ෂ පහසුවකින් අවශ්‍ය තන්හිදී ලබාගත හැකි වන ලෙසින් රාජ්‍ය ව්‍යුහය සකසා ගැනීම අවශ්‍ය කෙරේ.

‘‘අශ්වයා පැන ගියාට පසු ඉස්තාලය වසා දැමීම’’ යනුවෙන් පිරුළක් ඇත. සරසවි සිසුන්ට පොලිසිය විසින් එල්ල කරන ලද ප්‍රහාරය සම්බන්ධයෙන් අග්‍රාමාත්‍ය කාර්යාලය නිකුත් කළ නිවේදනය ද මීට සමාන ය; නැත... එය ම ය.

අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහ මීට කලින් කොළඹ පැවති මාධ්‍ය හමුවකදී පවසා තිබූ අදහසක් පසුගිය දා යාපනේ සංචාරයේදීත් නැවත කියා සිටියේය. එනම්, අතීතයේ ඇති වූ ප්‍රශ්න ගැන, සත්‍ය සහ සංහිඳියා ක්‍රියාවලියක් ඔස්සේ කටයුතු කිරීමට ආණ්ඩුව බලාපොරොත්තු වන බවයි. හිටපු ජනාධිපතිනි චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරණතුංග එම ක්‍රියාවලියට නායකත්වය දෙනු ඇතැ යි කී ඔහු, ඒ සඳහා දකුණු අප්‍රිකානු උපදෙස් සපයා ගැනීමට අපේක්ෂා කරන බවත් කීවේය.

‘‘කේමදාස මොනවද කරලා තියෙන්නෙ? ඌ මොකෙක්ද?’’

චී ලාංකීය සංගීතයේ පක් සළකුණ රූපවාහිනී සාකච්ඡාවක දී