මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරණ වේදිකාවේ සිට ජනතාව හමුවේ සපත වූයේ විධායක ජනාධිපතිධුරය අහෝසි කරන බවටය. සෝබිත හිමිගේ දේහය ඉදිරිපිට සිටද යලිත් සපත වූයේ එයමය. එයි ගැලවී පිට පාරේ යාමේ හැකියාවක් ජනාධිපතිවරයාට තිබිය හැකි නොවේ.

ජනවරමේ දෑ අවුරුද්දේ කියුම් කෙරුම් ගැන ලොකු ලොකු කතන්දර පහුගිය දින කිහිපයේ අහනට ලැබුණු නමුත් විධායක ජනාධිපතිධුරය අහෝසි කරන බව නොකියා සිටිමට ජනාධිපතිවරයා සිය පදවිප්‍රාප්ත උත්සව කතාවේදී ද පරෙස්සම් වී තිබිණි. ඔහු කීවේ 19 ගැන හා 18 ගැන අප්‍රබංශ කතාවකි. ඉන් සෑහී සිටින ලෙස ඔහුට ඡන්දය දුන් ඡන්ද දායකයාට නොකියා කීවේය. 2020 වන තෙක් ආණ්ඩුව පෙරලන්න දෙන්නේ නැතැයි කියා කීම යූඑන්පී කාරයාට සැනසීමක් වන්නටද ඇතිය. ආණ්ඩුවක ඕනෑ නම් මේ ආණ්ඩුවට එකතුවෙලා වැඩ කරතැහැකි යැයි කීවේ තව ඇමැතිකම් හෝ මොන මොනවා හෝ දී, සතුටින් ජීවත් වීමට කැමැති ඒකාබද්දේ කට්ටියට සෙට්වීමට ඉඩ ඇති බව කීමය. ඉතිං හැමෝම සතුටෙනි.

රාජපක්ෂ යුගයේ සිදු වූ සියල්ල දූෂිතයි, වංචාකාරියි, නාස්තිකාරියි යනුවෙන් චෝදනා කරන වත්මන් යහපාලකයෝ, ජවිපෙ වැනි බංකොලොත් දේශපාලන පක්ෂ, ඩොලර් මත යැපෙන එන්ජීඕ කාක්කෝ ද තමන්ගේ පැවැත්ම වෙනුවෙන්, මෙය කරමින් සිටින බව හා තවදුරටත් සිදු කරමින් සිටින බව, වත්මන් දේශපාලන විපරිතය වටහා ගැනීමට පහසුම ආකාරය විය හැකිය.

පහුගිය කාලයේ (2005-2006 සහ 2012-2013) දකුණු ආසියාවේ මානව සුරක්ෂිතභාවය තුළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ තත්ත්වය මැයෙන් සිදු කෙරුණු පුළුල් අධ්‍යනයේ, ශ්‍රී ලංකාව පිළිබඳ අධ්‍යයන වාර්තාව සැකසීමේ වගකීම පැවරුණේ මටත් ප්‍රදීප් පීරිස් මහතාටත් ය. එහි දී විශේෂ අවධානය යොමුවූයේ, ලාංකික ප්‍රජාව තුළ ‘ප්‍රජාතත්ත්‍රවාදය’ පිළිබඳ අවබෝධයක් තිබේද?