තිරියාය සහ මුලතිව් පුරාවිද්‍යා භූමි ගැන පුරාවිද්‍යා අධ්‍යක්ෂක සහ ජනාධිපතිවරයා අතර කතාබහේ සම්පුර්ණ වාසිය ගන්නේ ජනාධිපතිවරයා. ගොඩක් අය හිතනවා ඇති ඒකට හේතුව බලය කියල. බලයත් එක්ක එන සංකේතීය අධිපති අවකාශය කියල. ඒකෙ යම් ඇත්තක් පවතින්න පුළුවන් උනත් ලංකාවේ විශ්ව විද්‍යාලයක මහාචාර්යවරයෙක් ජනාධිපතිවරයාට මුහුණ දුන්න හැටි ගැන මට මෙහෙම හිතුණා.

ඔවුහු හැම දවසකම එක් වතාවක් නොව, අඩු තරමින් දහ දාළොස් වතාවක්වත් සිය ජීවිතය පරදුවට තබති. ඒ තමන්ගේත් තම දරු පවුල්වලත් ජීවිත ගැටගසා ගැනීම පිණිසය. උතුරේ ආර්ථිකයට මෙන්ම රටේ සමස්ත ආර්ථිකයටද වැදගත් දායකත්වයක් දැක්වුවද ඔවුහු තවමත් අතීත වැඩවසම් මිනුම් දඬු මත බරපතළ ලෙස කොන්කිරීමට ලක් වෙති. දැන්වත් මේවා එළිපිට කතා කොට කෙළවර කරගත යුතු නොවේද?

සජබයේ නායකයා මැතිවරණ වේදිකාවල් විහිළු සපයමින් සිටියද ඔවුන්ගේ මැතිවරණ ප්‍රචාරක උපක්‍රමය දැන් යන්නේ වෙනතකි. 'රටට අසාධ්‍යයි, ඇහැරෙන්න' යනුවෙන් වන පෙළඹවීමක් සහිත පණිවිඩය සමාජ ගතකරමින් මේ වන විට දියත් කර තිබෙන ප්‍රචාරක මෙහෙයුම ආණ්ඩු බලය හොබවන පාර්ශ්වයේ ඉල්ලීමක් විය යුතුව තිබෙන්නෙකි.

ඇත්ත යටගොස් ගොමරිටි තටු ලබන මේ කාලයේ ඇත්ත හංගලා බොරුවට තටු දෙන එක මහලොකු දෙයක් නෙවෙයි. මේ කතාව මතක් වුනේ, ත්‍රිකුණාමලය දිස්ත්‍රික්කයේ මුතූර් ප්‍රාදේශීය ලේකම් කාර්යාලයේ සාෆි නගර ග්‍රාමසේවා වසමේ වැලි කැනීමක් ගැන මාධ්‍ය වාර්තා කිහිපයක් ගැන අවධානය යොමුවුණා නිසා.

ජනාධිපතිවරයාට මසං ගෙඩි පෙන්වා ඒ කොළ ඇපල් කියා රවටා ඇති බවට කතන්දරයක් සමාජ මාධ්‍යයේ හිට් වී තිබේ. නමුත් මේක ඔවුනොවුන් විසින්ම නිර්මාණය කර ගත් කතාවක් මිසක් ඇත්තක් නොවේ..

මහ ලේවායේ මිදුණු ලුණුත්, ගෙපැලක් ගෙපැලක් පාසා මිදුණු මීකිරිත්, නිසා "රුහුණ” යනු මෙරට ජනයාගේ මිහිරි මතකයේ කොටසකි. ඉකුත් වු අතීතයටත්, ශේෂවු වර්තමානයටත්, ඒ මිහිරි මතකය ගලවා දැමීමට නොහැකිය. රජමැදුරත් ගැමි ගෙදරත් මුල්තැන් ගෙයත් කෑම මේසයත් යාකල කිරි සහ ලුණු යනු රස දෙකක් නොව රුහුණේ පාරම්පරික මහා කර්මාන්ත දෙකකි.